MEHMET TOPRAK OLDU

Yokluktu, yoksulluktu Anadolu
Bozkırın orta yerinde bir çocuk doğdu
Adı Mehmet oldu.
O şehit oğluydu. Daha doğmadan yetim oldu.
Anası kaptı Mehmet’i, koştu.
Tarlada ırgat oldu.
Eski bir yorgana sardı Mehmet’i, toprağa koydu.
Gün oldu meme emdi; karnı doydu, gözü doydu.
Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.
Gün oldu, toprak onun yatağı oldu.
Mehmet toprağın üstünde kırk günlük bebek oldu.
Yağmur yağdı yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,
Güneş kararttı tenini,
Mehmet’in aklı erer oldu.

Babasını sordu,
Dedi anası; şehit oldu.
Gövdesini toprak yaptı vatana kattı
Senin baban toprak oldu.
Mehmet’in aklı ermedi.
Babası nasıl toprak olurdu?
Gün geldi! Düşman Çanakkale’ye geldi.
Toprak! Dedi Mehmet’in yaşı on yedi
Toprak benim babam dedi. Vermem dedi.
Mehmet Mehmetçik oldu.
Anası onu son kez doyurdu.
Koştu Çanakkale’ye Mustafa Kemal’in askeri oldu.
Gün oldu karnı doydu, gözü doydu.
Gün oldu, aç kaldı, susuz kaldı.
Gün oldu toprak onun yatağı oldu.
Mehmet toprağın üstünde kırk günlük asker oldu.
Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini.
Güneş kararttı tenini, Mehmet’in aklı erdi.
Hatırladı.
Babasının gövdesini toprak yaptığını,
Anladı! Babası nasıl toprak oldu.
Mehmet Mehmetçik oldu. Çelik oldu.
Duvar oldu. Çanakkale geçilmez oldu!
Ateş kustu düşman, mermi kustu, bomba kustu.
Durdu Mehmet! Çöktü dizlerinin üstüne.
Kan vardı göğsünün üstünde.
Yattı toprağın üstünde kırk günlükken yattığı gibi.
Tuttu toprağı kırk günlükken tuttuğu gibi.
Mehmet şehit oldu!
Mehmet toprak oldu, toprağa renk oldu.
Bitki oldu, yaprak oldu.
Bayrağa kırmızı oldu.
Gelin kızın halısına boya oldu, desen oldu.
Koyuna kuzuya çimen oldu, yün oldu, iplik oldu.
Ustanın elinde çanak oldu, çömlek oldu.
Aşığın dilinde türkü oldu.
İki yüz elli bin Mehmet şehit oldu.
İki yüz elli bin Mehmet toprak oldu.
Toprak bize vatan oldu!
Fikret TUNÇ